Z życia programisty

Po dłuższej przerwie postanowiłem coś znowu „spłodzić”, tym razem będzie trochę o tym jak tworzyć grafikę 3d za pomocą języka D. Nie będzie to na pewno kurs tworzenia grafiki 3d bo sporo tego w sieci, powiem tylko jak skonfigurować wszystko aby kompilować programy oraz podam kilka przydatnych linków ;).

Po pierwsze musimy posiadać kompilator dmd z biblioteką standardową (z Tango nie działało mi). Do kompilacji używać będziemy też build’a (po ściągnięciu zmieniamy nazwę na build i umieszczamy w katalogu bin kompilatora dmd, zatroszczyć się również musimy, aby ścieżka do folderu bin znajdowała się w zmiennej środowiskowej PATH). Korzystać będziemy z biblioteki derelict, najnowszą wersję możemy pobrać stąd. Po rozpakowaniu zobaczymy sporą ilość folderów np. DerelictGL, a w nim folder derelict i tak będzie w kilku przypadkach, a nam dla łatwiejszej kompilacji potrzebne będą tylko foldery derelict ze swoimi zawartościami. Aby tego dokonać (wersja dla Windowsa:)) będąc w folderze trunk klikamy na F3 i wyszukujemy foldery z frazą derelict, kopiujemy je (tylko te o nazwie derelict!) do np. folderu sciezka\do\twojego\dmd\src\ext\. No i to by było na tyle jeżeli chodzi o konfigurację, czy działa możemy sprawdzić próbując skompilować następujący kod:

import derelict.opengl.gl;
import std.stdio;

void main()
{
    try {
        DerelictGL.load();
        writefln("Successfully loaded the OpenGL shared library.");
    } catch (Exception e) {
        writefln("Could not load the OpenGL shared library.");
    }
}

Kompilujemy program używając polecenia:

build nazwa_pliku.d -Isciezka\do\twojego\dmd\src\ext gdi32.lib -exec

Możemy również skopiować cały katalog derelict do katalogu w którym znajduje się nasz plik z kodem i kompilować program w następujący sposób:

build nazwa_pliku.d gdi32.lib -exec

gdi32.lib w podanym przykładzie nie jest niezbędny, jednak czasem biblioteka ta jest potrzebna do skompilowania niektórych aplikacji.

Na koniec jak obiecałem parę linków jeszcze ;)
tu jest ciekawy szablon dla aplikacji pisanych z wykorzystaniem OpenGL (ostatni kod)
a tu kurs OpenGL za pomocą którego można nauczyć się tworzyć figury, bryły, obracać nimi, używać światła, tekstur itp., a nabytą wiedzę wykorzystujemy w szablonie i cieszymy się umiejętności pisania programów z użyciem grafiki 3d ;)

Ostatnio pisząc jakiś programik w D poczułem potrzebę użycia listy, chwilę pomyślałem no i doszedłem do wniosku, że takie coś musi być w bibliotece, przecież nie będę tego pisał sam, jak to miało miejsce w c ;). Przeszukuję tego Phobosa i niestety na nic nie natrafiłem (nie wykluczam, że nie istnieje), tak więc pozostaje użycie czegoś takiego:

Typ tab[];
Typ a = new Typ();
tab ~= a;

Owszem jest to ciekawy krok w przód w porównaniu do c, ładnie tablica sama zwiększa rozmiar, ale to nie to czego szukałem. Jako osoba ostatnimi czasy pisząca w Javie miałem „potrzebę” używania wspaniałych ArrayList i HashMap, dalsze poszukiwania doprowadziły mnie do Tango i takiego odkrycia:

import tango.io.Stdout;
import tango.util.container.LinkedList;
import tango.util.container.HashMap;

void main() {
	LinkedList!(int) q = new LinkedList!(int);
	q.append(2); q.prepend(1); q.append(3);
	foreach(i; q) {
		Stdout(i).newline();
	}
	q.add(4);
	Stdout(q.get(0)).newline();
	q.size(); //ilosc elementow w liscie
	q.head(); //zwraca pierwszy element listy, nie usuwa go
	q.removeHead(); //zwraca pierwszy element listy i usuwa go
	q.tail(); //ostatni element listy
	q.removeTail();
	q.remove(1); //usuwa z listy element o podanej wartosci
	q.removeAt(0); //usuwa z listy element z danej pozycji
	q.clear(); //usuwa wszystkie elementy z listy
	
	HashMap!(int, int) m = new HashMap!(int, int);
	m.add(1, 12); m.add(2, 43); m.add(3, 34);
	foreach(i; m) {
		Stdout(i).newline();
	}
	int x; m.get(1, x);
	Stdout(x).newline();
	Stdout(m.opIndex(1)).flush();
	m.size(); //ilosc elementow w odwzorowaniu
	m.containsKey(1); //sprawdza czy dany klucz istnieje, zwraca true lub false
	m.contains(12); //sprawdza czy taka wartosc istnieje, zwraca true lub false
	m.removeKey(1); //usuwa z odwzorowania element o danym kluczu
	m.remove(43); //usuwa z odwzorowania element o danej wartosci
	m.clear(); //usuwa wszystkie elementy z odwzorowania
}

prawda, że wygląda lepiej :D

Przejdźmy teraz do krótkiego omówienia kodu. 6 linia to deklaracja listy, która będzie przechowywała zmienne typu int, ogólnie trochę dziwnie to wygląda, do tej pory spotkałem się z zapisem <typ> a tutaj !(typ), no ale nic idziemy dalej. 7 linia to dodanie elementów do listy, append dodaje element na koniec listy, prepend na początek, kolejna linia to wspaniał‚a pętla foreach, która „przechodzi” przez wszystkie elementy listy udostępniając je jako zmienną (w moim przypadku i). Linia 11 wygląda ładnie, jednak dla mnie nie była zbyt intuicyjna, przyzwyczajony, że add dodaje element na końcu listy tutaj się trochę zdziwił‚em, gdyż jest to alias do prepend a nie append (co sprawdzamy w kolejnej linii). Linii 13-20 nie będę opisywał, jest to kilka funkcji jakie oferuje klasa LinkedList i opisane są w kodzie.

Przejdźmy teraz do HashMap, najprościej mówiąc jest to odwzorowanie przekształcające jedną wartość na drugą, np. jako klucz możemy mieć czyjś nick, a jako wartość jego numer telefonu ;), oczywiście klucze muszą być unikatowe. Jednak dla uproszczenia zastosowałem int i int, gdyż nie ważny jest przykład a idea :D. Najpierw tworzymy zmienną HashMap, podajemy jej dwa typy, pierwszy to typ klucza, a drugi to typ wartości. W linii 23 dodajemy elementy do mapy (klucz, wartość), następnie prezentacja wspomnianej już pętli foreach. 27 linia może być dość ciekawa, funkcja get ponownie dość mało intuicyjna, gdyż nie zwraca nam wartości przyjmując jako parametr klucz, tylko przyjmuje dwie wartości, pierwsza klucz, a druga to zmienna pod jaką ma zostać zapisana wartość, zwraca true (jeżeli podany klucz istnieje) lub false (jeżeli nie istnieje). Rozwiązanie może i ciekawe, ale jeżeli ktoś woli stare „podejście” to może użyć funkcji opIndex (linia 29), która zwraca wartość po podaniu klucza. Dalsze funkcje klasy HashMap opisane są w kodzie.

Oczywiście wypisałem tutaj tylko 2 częściej używane moim zdaniem kontenery i to nie z wszystkimi oferowanymi przez nie funkcjami, po dalszą wiedzę odsyłam do dokumentacji biblioteki Tango.

Ostatnio trochę z musu niestety (sam pewnie bym się za to nie zabrał :P) zacząłem programować w języku D. Dlaczego z musu(?), a no dlatego, że jest to przedmiot na studiach, który muszę zaliczyć ;)

Jeden z programów, który muszę napisać ma za zadanie obsługę plików, jako że nie znalazłem w sieci (słaby w googlowaniu jestem ;)) nic po polsku o plikach w języku D, to postanowiłem takie coś skrobnąć, może się komuś przyda, na początek kodzik:

import std.stdio;
import std.stream;

void main() {
	File plik = new File();
	plik.open("plik.txt", FileMode.OutNew); //"nowy" plik
	plik.writeLine("linia tekstu");
	plik.close();

	plik.open("plik.txt", FileMode.In); //plik do czytania
	while(!plik.eof()) {
		writefln("%s", plik.readLine());
	}
	plik.close();

	plik.open("plik.txt", FileMode.Append); //dopisywanie do pliku
	plik.writef("kolejna linia tekstu");
	plik.close();

	writefln();

	plik.open("plik.txt", FileMode.In); //plik do czytania
	while(!plik.eof()) {
		writefln("%s", plik.readLine());
	}
	plik.close();
}

a teraz parę słów o nim :)

Pierwsze linijki to standardowo import potrzebnych paczek, następnie tworzymy nowy obiekcik typu File, w moim przypadku „pusty” obiekcik, ale można też wykonać to w taki sposób:

File plik = new File("plik.txt", FileMode.OutNew);

6 linia to otwarcie pliku „plik.txt” do pisania w taki sposób, aby to był jakby nowy plik (czyli jeżeli nie ma takiego pliku to jest on tworzony, a jeżeli taki plik istnieje to cała jego zawartość jest kasowana). W 7 linii następuje zapis linii tekstu do pliku (łącznie ze znakiem nowego wiersza), linia 8 to jak się można domyśleć zamknięcie pliku. W linii 10 następuje otwarcie pliku do czytania, linia 11 to pętla, która wykonuje się do momentu napotkania znaku końca pliku, pętla ta wypisuje każda linię na standardowe wyjście (linia 12). W linii 16 następuje otwarcie pliku do pisania w taki sposób, że zachowuje aktualną zawartość pliku i ustawia wskaźnik na jego końcu, czyli dopisywanie do pliku.

To była obsługa plików w Phobosie, a teraz kodzik robiący to samo, ale za pomocą biblioteki Tango

import tango.io.device.File;
import tango.io.Stdout;

void main() {
	File.set("plik.txt", "linia tekstu\r\n");
	
	char[] tekst = cast(char[])File.get("plik.txt");
	Stdout(tekst);
	
	File.append("plik.txt", "kolejna linia tekstu");
	
	Stdout.newline();
	
	tekst = cast(char[])File.get("plik.txt");
	Stdout(tekst);
}

Na początku standardowo czyli import potrzebnych paczek, 5 linia to zapis tekstu do pliku, zapis ten nadpisuje aktualną zawartość pliku, linia 7 to pobranie zawartości pliku do zmiennej, linia 10 to natomiast dopisanie nowego tekstu do już istniejącego w pliku.

No i to by było na tyle, mam nadzieję, że się komuś przyda ;)